یک جامعه کشاورز انتاریو در ماه اکتبر در یک رای گیری آنلاین تاریخی به پای صندوق های رای خواهد رفت و تصمیم می گیرد که آیا شهر روستایی آرام آنها با یک پروژه چند میلیارد دلاری تغییر خواهد کرد که به کانادا یک گور دائمی برای میلیون ها بسته هزینه های زیادی می دهد. سوخت سلاح های هسته ای رادیواکتیو
جست‌وجوی مکانی برای قرار دادن آنها برای دهه‌ها ادامه داشته است – اکنون آنها فقط بر دو جامعه در انتاریو متمرکز شده‌اند: ایگنیس (246 کیلومتری شمال غربی تاندربی) و شهر کشاورزی Teeswater (170 کیلومتری شمال لندن) که بخشی از شهرداری بروس جنوبی
روز چهارشنبه، مقامات شهری در بروس جنوبی شرایط معامله را برای رأی دهندگان در شهر منتشر کردند تا در همه پرسی آنلاین 28 اکتبر تصمیم بگیرند.
اگر رای دهندگان به دفن ده ها هزار تن سوخت مصرف شده راکتور CANDU در اعماق جامعه 5880 نفری خود بله بگویند، این شهر صدها شغل پردرآمد و 418 میلیون دلار یارانه از صنعت هسته ای کانادا در طول 138 سال دریافت خواهد کرد. پروژه سال
اگر رای دهندگان بگویند نه، شهر همچنان با 8 میلیون دلار کنار خواهد رفت.
بحث باعث ایجاد طوفان عمیق شد
برای شهر، رای اکتبر نقطه اوج یک بحث 12 ساله است که شکاف عمیقی در جامعه بین کسانی که زباله های رادیواکتیو را نوع جدیدی از رفاه می دانند و کسانی که آن را تنها به عنوان یک خطر بالقوه می دانند، ایجاد کرده است.
به جز ذخیره سازی زباله های هسته ای، اجماع علمی گسترده ای وجود دارد. نوع تخلیه هسته ای پیشنهاد شده در بروس جنوبی بهترین راه حل ممکن برای مشکل دشوار این است که با زباله های رادیواکتیو چه باید کرد.
سازمان مدیریت پسماندهای هسته ای (NWMO) پیشنهاد کرده است که یک مخزن زمین شناسی عمیق – گوری به عمق 600 متر – که حاوی مواد بسیار رادیواکتیو موجود در پشت موانع متعدد از جمله بشکه های مسی، خاک رس بنتونیت، لایه های بتن و در نهایت خود زمین شناسی باشد، بسازد. زباله مهر و موم شده برای ابدیت
جان لوکسات، استاد مهندسی در دانشگاه مک مستر که دارای کرسی ارشد تحقیقات صنعتی در تجزیه و تحلیل ایمنی هسته ای است، گفت: «ما می دانیم که سیستم دفاعی کار می کند و بعید است مشکلاتی در این اعماق زیرزمینی رخ دهد.
“اگر می خواهید سوخت را ایمن نگه دارید و آن قوطی ها را از خوردگی در معرض محیطی دور نگه دارید، بهتر است آن را در جایی زیر سطح آب قرار دهید.”
عمق 600 متری این طاق تقریباً سه برابر عمق 229 متری دریاچه هورون است که دور از آب است. در صورت نفوذ، لایه های بتن و خاک رس اطراف زباله می تواند باعث زنگ زدگی بشکه های مسی شود.
لوکسات گفت: «شما باید آن را از هوا و آب دور نگه دارید.
به محض تکمیل تاسیسات، NWMO گفت که حدود 30000 محموله زباله هسته ای از 8 انبار موقت از مانیتوبا به نیوبرانزویک به محل دفن زباله انتاریو از طریق برخی از پرتراکم ترین مناطق کانادا منتقل می شود.
لوکسات گفت که حتی پس از آن، خطر حداقل است و اشاره کرد که سوخت هسته ای مصرف شده در حال حاضر به طور منظم حمل می شود.
پس از مصرف سوخت هسته ای، میله ها به حوضچه های خنک کننده منتقل می شوند و حدود 10 سال در آنجا استراحت می کنند. پس از آن، آنها را به مراکز بازداشت می برند، جایی که آنها یا در گودال های کم عمق یا بالای زمین در پناهگاه های بتنی متراکم هستند.
لوکسات خاطرنشان کرد: زمانی که زباله‌های هسته‌ای به هر نقطه‌ای منتقل می‌شوند، در کانتینری با طراحی ویژه بسته‌بندی و مهر و موم می‌شوند که می‌تواند در برابر برخورد با وسایل نقلیه بزرگ مانند قطار یا پرتاب شدن از ارتفاعات زیاد مقاومت کند.
“آنها این کار را انجام می دهند و سوخت مصرف شده را برای چندین دهه به مکان های موقت می برند و هرگز چنین نشده است.
یک اتفاق خطرناک.”
لوکسات گفت که زباله‌های هسته‌ای کانادا در برخی موارد تا 80 سال در انبار موقت بوده است و خطر یافتن یک محل دفن دائمی بسیار بیشتر از رها کردن آن در همان محل است.
او گفت: “این افزایش قابل توجهی در خطر خواهد بود زیرا آنها به طور بالقوه در معرض سطح بسیار بالاتری از رطوبت قرار می گیرند.” و خاطرنشان کرد که هر دو Teeswater و Ignace به دلیل “احتمال کم آسیب لرزه ای به سنگ” انتخاب شده اند.
اکنون که شرایط و ضوابط رفراندوم اعلام شده، تنها رای باقی مانده است.
برای اینکه زباله هسته‌ای به واقعیت تبدیل شود، صنعت هسته‌ای هنوز نیاز به حمایت ساجین اول Nation دارد که هنوز تصمیمی در مورد این پروژه نگرفته است.
در شبکه خبری سی‌بی‌سی چهارشنبه، رئیس کنراد ریچی گفت تا زمانی که شورای باند ساوگین فرصتی برای دیدار با نمایندگان گروه همسایه اوجیبوی از ملت اول ناواش در شبه‌جزیره بروس در اواخر این هفته نداشته باشد، اظهار نظر نخواهد کرد.