تصادفات مرگبار خطر تعقیب و گریز پلیس را برجسته می کند. آیا باید سیاست را سخت‌تر کنیم؟

تصادف مرگبار اخیر در نزدیکی تورنتو که در آن چهار نفر پس از تعقیب پلیس یک مظنون از طریق ترافیک روبرو در بزرگراه اصلی جان خود را از دست دادند، چالش‌هایی را که افسران هنگام تصمیم‌گیری برای تعقیب مظنون با آن مواجه هستند، برجسته می‌کند.

اما همچنین این پرسش را مطرح می‌کند که آیا سیاست‌های مربوط به تعقیب و گریز پلیس باید تقویت شود و آیا افسران در هنگام مواجهه با چنین حوادثی به اندازه کافی آموزش دیده‌اند.

جفری آلپرت، استاد جرم‌شناسی در دانشگاه می‌گوید: «وقتی شما یک افسر پلیس هستید و مجبور می‌شوید این تست تعادل را در اوج تعقیب و گریز انجام دهید، از شما خواسته می‌شود که تصمیم‌های فوق‌العاده دشواری را در موقعیت‌های بسیار پر استرس و استرس‌زا بگیرید. دانشگاه کارولینای جنوبی که در پلیس های پرخطر تخصص دارد.

بن بست اخیر نتیجه تعقیب و گریز پلیسی بود که با یک سرقت ادعایی از فروشگاه مشروب در بومانویل، اونت آغاز شد. پلیس در حالی که مظنون را در مسیر اشتباهی در بزرگراه 401 در ویتبی، حدود 50 کیلومتری شرق تورنتو رانندگی می کرد، تعقیب کرد.

به گفته واحد تحقیقات ویژه انتاریو که در حال بررسی است، حداقل شش وسیله نقلیه در این تصادف دخیل بوده اند. مظنون نیز کشته شد.

قانون استانی شرایطی را تعریف می کند که تحت آن یک افسر پلیس می تواند مظنون فراری را در یک وسیله نقلیه تعقیب کند.

به عنوان مثال، در انتاریو، یک افسر باید یک آزمون سه قسمتی را در نظر بگیرد.

استیو سامرویل، افسر سابق پلیس تورنتو و مربی کالج پلیس انتاریو، به CBC گفت: افسر باید باور داشته باشد که یک جرم جنایی انجام شده یا در شرف وقوع است و پیگیری برای شناسایی وسیله نقلیه یا شخص ضروری است. مترو صبح.

دوم، افسر باید تشخیص دهد که هیچ جایگزینی وجود ندارد. در نهایت، افسر باید به این نتیجه برسد که به منظور حفاظت از امنیت عمومی، نیاز به دستگیری یا شناسایی فوری فرد بر خطری که برای امنیت عمومی وجود دارد، بیشتر است.

جف مک گوایر، مدیر اجرایی انجمن روسای پلیس انتاریو گفت: «افسری که در این امر دخیل است باید تصمیمات زیادی بگیرد و همه چیز را در کسری از ثانیه ارزیابی کند. جاری.

هنگامی که مأموران تعقیب و گریز را آغاز می کنند، باید مرکز ارتباطات یا اعزام را مطلع کنند. سپس سرویس پلیس باید یک سرپرست داشته باشد که تعقیب و گریز را زیر نظر داشته باشد.

“این رئیس دارای استقلال – مرجع قانونگذاری – عقب نشینی، توقف آزار و شکنجه است. و هنگامی که این اتفاق می افتد، افسران وظیفه دارند اطاعت کنند.» سامرویل گفت.

مک گوایر معتقد است که قانون فعلی کافی است و می افزاید که بسیاری از سازمان های پلیس به طور معمول سیاست های سخت گیرانه تری را نسبت به آنچه قانون می خواهد اجرا می کنند.

مک‌گوایر در مصاحبه‌ای جداگانه به سی‌بی‌سی نیوز گفت: «غیر از ممنوعیت کامل تعقیب و گریز تحت هر شرایطی، فکر نمی‌کنم نیازی به تشدید قانون یا سیاست وجود داشته باشد». برای پیدا کردن هر گونه شکاف بالقوه

در مورد آموزش پلیس، مک‌گوایر می‌گوید که در انتاریو به استخدام‌کنندگان ۱۸ ساعت آموزش رانندگی داده می‌شود، اگرچه این آموزش فراتر از کلاس‌ها را پوشش می‌دهد. به گفته وی، اکثر خدمات پلیس آموزش های تکمیلی را برای افسران خود انجام خواهند داد.

اما کریستین لوپرشت، استاد علوم سیاسی در کالج نظامی سلطنتی کانادا، می‌گوید که فکر می‌کند تاکید زیادی بر آموزش تاکتیکی شده است. او می‌گوید باید آموزش سناریویی بیشتری وجود داشته باشد که در آن افسران باید تصمیم بگیرند تحت چه شرایطی می‌خواهند در تعقیب و گریز شرکت کنند و خطرات را چگونه ارزیابی می‌کنند.

“این یک مشکل کلاسیک است که در آن قلب شما می خواهد یک مرد را تعقیب کند، اما مغز شما باید انواع سیگنال های قرمز داشته باشد. [to]دست نگه دار.”

یافتن اطلاعات مربوط به آزار و اذیت پلیس در کانادا دشوار است زیرا هر نیرو سوابق خود را نگه می دارد. یک مطالعه توسط کمیسیون بررسی و شکایات شهروندان RCMP نشان داد که 77 نفر در تعقیب و گریز پلیس طی یک دوره 10 ساله منتهی به سال 2019 جان خود را از دست دادند. اما این مطالعه بر اساس گزارش‌های رسانه‌ها انجام شد و پیگیری‌هایی که خبرساز نشدند، لحاظ نشده‌اند. .

با این حال، لوپرشت می گوید که معتقد است تعقیب و گریز پلیس این روزها به دلیل افزایش آگاهی از نتایج بالقوه مرگبار کمتر شده است. در صورت داشتن منابع، از جمله تعقیب و گریز هوایی و هواپیماهای بدون سرنشین، جایگزین‌هایی برای تعقیب خودروها نیز وجود دارد.

مظنون را وادار به توقف کنید

در همین حال، آلپرت دانشگاه کارولینای جنوبی می‌گوید یکی از چالش‌های بزرگ در تعقیب، متوقف کردن مظنون است.

او گفت: “اگر قرار نیست متوقف شوید، بدون نیروی مرگبار، متوقف نخواهید شد.”

او می گوید که تعقیب و گریز همچنین مظنون را مجبور می کند که به جای جاده جلویی، روی پلیس پشت سر خود تمرکز کند و موقعیت خطرناکی ایجاد کند.

مطالعه ای که توسط وزارت دادگستری ایالات متحده، دفتر پلیس اجتماعی و اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه ها تامین شده است، نشان می دهد که تصادفات مرگبار مربوط به تعقیب و گریز پلیس در سال 2020 به اوج خود رسید و به 455 رسید که بالاترین میزان از سال 2007 بود، زمانی که 372 تصادف بود.

این منجر به گزارشی توسط انجمن تحقیقات اجرایی پلیس (PERF)، یک اتاق فکر ملی در مورد استانداردهای پلیس شد، که توصیه می کرد پلیس نباید تعقیب را آغاز کند مگر اینکه جنایت خشونت آمیزی مرتکب شده باشد و مظنون یک تهدید قریب الوقوع باشد.

چاک وکسلر، مدیر اجرایی PERF، هنگام انتشار این گزارش گفت: «بسیاری از این‌ها به تفکر جدید در پلیس‌های امروزی پیرامون تناسب مربوط می‌شود.

«این در مورد تقدس زندگی و متعادل کردن خطر برای همه است. افسران پلیس در جریان تعقیب و گریز جان خود را از دست می دهند. مظنونان در جریان تعقیب و گریز کشته می‌شوند و حتی شهروندان ممکن است مجروح یا بمیرند.»

آلپرت، که کارگروهی را که این گزارش را تهیه کرده بود، رهبری می‌کرد، می‌گوید تعداد بسیار کمی از ادارات یا سازمان‌ها وجود دارند که اصلاً تعقیب نمی‌کنند.

و از 18000 دپارتمان در سراسر ایالات متحده، هنوز تعدادی با محدودیت‌های بسیار کم و کارکنان آموزش‌دیده ضعیف وجود دارند.

“بنابراین پلیس ها هر چیزی را تعقیب خواهند کرد. بهترین بخش ها تعقیب خود را به جنایات خشونت آمیز محدود کرده اند.

او گفت: “این است که دولت منفعت دارد که جلوی کسی را بگیرد. اگر شما تجاوز جنسی یا دزدی دارید، می دانید، خشونت یا قتل یا چیزی بسیار خشونت آمیز است، پس منافع دولت بسیار زیاد است.” «اگر جنایت اموال یا قاچاق داشته باشید، منافع دولت بسیار کم است آو خطر را توجیه نمی کند.”