هشدار: این داستان حاوی جزئیات ناراحت کننده است.
اواخر عصر دوشنبه بود که یک نوجوان چاقو خورده در مقابل چشمان ده ها تماشاچی وحشت زده نبش خیابان 21 و خیابان دوم C روی نیمکتی سقوط کرد.
دقایقی بعد، ماشین‌های پلیس علامت‌گذاری‌شده و بدون علامت به چهارراه شلوغ مرکز شهر با چراغ‌های چشمک‌زن و آژیرها به صدا درآمدند و به سرعت آمبولانس‌ها و ماشین‌های آتش‌نشانی به دنبال آنها آمدند.
مشاغل اطراف درهای خود را بسته اند.
تا عصر همان روز، 19 فروردین، پلیس با بررسی تصاویر دوربین های مداربسته، مظنون 24 ساله را دستگیر کرد.
این مرد که در اسناد دادگاه به عنوان فاقد آدرس ثابت توصیف شده است، به ضرب و شتم شدید و زیر پا گذاشتن شرایط مربوط به حمله قبلی متهم شده است.
دوربین های مداربسته ای که این حادثه را ثبت کردند، سکانس گیج کننده ای را نشان دادند که با تعامل مقتول 15 ساله و جمعی از دوستان با متهم در مقابل ساختمان خدمات اجتماعی در خیابان دوم آغاز شد.
بلافاصله پس از آن، مردم در گوشه گوشه جریان یافتند، که توسط آژیرهایی که از ساختمان های مرکز شهر می پیچیدند جذب شدند. آنها از کنار دیگران گذشتند و از صحنه خارج شدند، با چشمانی گشاد و بچه ها در دستشان.
یک پرهیز رایج از گره زدن افراد: “چه خبر است؟”
دون میکل ایده ای دارد. او مدیر اجرایی EGADZ است، یک گروه خبری خیابانی که در سال 1993 به آن پیوست.
او در مصاحبه ای گفت: مدت زیادی است که آن را دیده ام.
“این ترکیبی عالی از آنچه ممکن است اشتباه پیش برود، چه چیزی اشتباه پیش خواهد رفت و چه چیزی بدتر خواهد شد.”
در یک هفته دو قتل و 70 حمله در ساسکاتون رخ داد. پلیس می گوید که آنها برای منطقه مرکز شهر برنامه ای دارند و امیدوارند در سایر نقاط شهر نیز موثر واقع شود.
با اعداد
چاقو زدن آن روز خبر از یک هفته سخت در ساسکاتون داد. خشونت فقط در مرکز شهر یا در مناطق مرکزی نبود.
دو قتل، قربانیان – ملیسا داکت 24 ساله و کید لی 25 ساله – به فاصله 12 ساعت از همدیگر جان باختند. این هفتمین و هشتمین مرگ خشونت آمیز در این شهر در این مدت است. برای کل سال 2023، 12 مورد وجود داشت و رکورد یک سال از سال 2019، 16 مورد بود.
بر اساس آمار پلیس، 70 حمله در سراسر شهر از 9 تا 16 آوریل گزارش شده است. پنج مورد ضرب و شتم شدید زن را به زور در زیرزمین خانه حبس کردند.
و می توانست بدتر هم باشد. افسران کهنه کار خواهند گفت که تفاوت بین حمله شدید و قتل می تواند به شانس منتهی شود: تیغه چاقو به سختی یک شریان اصلی را از دست می دهد، گلوله فقط قلب را از دست می دهد، چوب بیسبال به جای شکستن جمجمه، استخوانی را در بازو می شکند.
دو قتل می توانست در آن هفته هفت باشد.
دیو هی و کوری لنیوس، سرگروهبان ارشد پلیس، در تلاش برای ارائه زمینه قتل‌ها از رسانه‌ها بازدید کردند.
گفتند جنگ باندی در کار نیست. حوادث منزوی و غیر مرتبط هستند. هر کشتار دارای خوشه منحصر به فرد خود از عناصر مستقل است. الگوی واضحی وجود ندارد.
پیام هم دلگرم کننده و هم هشدار دهنده است. بدون قالبی برای تجزیه و تحلیل، آیا ساسکاتون واقعاً الان اینگونه است؟
گزینه Pleasant Hill
کید لی، دختر 25 ساله ای که در جوخه قتل شماره 8 حضور داشت، در خیابانی در محله Pleasant Hill به ضرب گلوله کشته شد.
خشونت در داخل شهر به اندازه کافی نگران کننده است که پلیس گزارش ویژه ای را برای هیئت کمیساریای پلیس در مورد نحوه برخورد با امنیت جامعه تهیه کرده است.
سرپرست دارن پرینگل مسئول افسران گشت مستقر در سراسر شهر است. او در 18 آوریل این طرح را به هیئت مدیره ارائه کرد.
این یک رویکرد سه لایه دارد که Pringle معتقد است می تواند در مناطق دیگر نیز تکرار شود.
سطح اول کار با اعضای جامعه، مخاطبین محله و تحلیلگران جرم پلیس برای شناسایی مشکلات است. مناطق مشکل دار کجا هستند و چرا؟
این می تواند به اندازه یافتن خانه های متروکه ای باشد که اعضای باند قربانیان آدم ربایی را شکنجه می کنند.
سطح دوم “نقشه خدمات” است که نشان می دهد پلیس و آتش نشانان به طور مداوم به درخواست های جرم، کمک های پزشکی یا نقض اموال پاسخ می دهند.
او گفت: «تهیه نقشه ای از جامعه برای اینکه ببینیم کجا از خدمات استفاده می شود.
سطح سوم جذب منابع است. در Pleasant Hill، این بدان معناست که پلیس سه پاسبان کهنه کار را در 1 مه مستقر خواهد کرد تا بر محله و مسائل آن تمرکز کنند.
پرینگل پس از این دیدار با خبرنگاران صحبت کرد. وی اذعان داشت که با وجود همه کارها و رایزنی هایی که در این طرح انجام شده است، پلیس به سادگی نمی تواند جلوی همه اتفاقات بد را بگیرد.
او گفت: «من فکر می‌کنم اکنون اشتها برای رویکردی فعال‌تر وجود دارد. “[But] من فکر می‌کنم حالت واکنشی همیشه پیش‌فرض ما خواهد بود… وقتی صدای تماس به این شکل می‌شود، گاهی اوقات باید به حالت واکنش‌پذیر برگردید.”
“آنها آینده بهتری برای فردا نمی بینند”: میکل
دان میکل در اوایل دهه 1990 در ون میدانی EGADZ شروع به کار کرد. او در جریان تغییرات در ساسکاتون صندلی ردیف جلو داشت.
در طول مسیر، دیدگاه های خود او به گونه ای تغییر کرد که حتی خودش را متعجب کرد.
او همیشه از نتایج مثبت برای کودکان دفاع می کند. اما در همان دم او اضافه خواهد کرد که “بعضی از مردم واقعا نیاز به حبس دارند. افراد بدی وجود دارند و ما تمرکز خود را روی آن از دست داده ایم.”
وی گفت: برای اینکه واقعاً شهر را ایمن تر کنیم و به نیازمندان کمک کنیم، ابتدا باید به وضوح تشخیص دهیم که مشکلات این شهر عمیق و سراسر شهر است. تعداد افراد بی خانمان در حال افزایش است. او گفت که به نظر می رسد هر ماه یک داروی جدید و حتی مرگبارتر در خیابان وجود دارد.
«مردم در حال حاضر روان پریشان هستند و در امان نیستند و در ذهنشان نیست. و آنها بیرون می روند و به مردم صدمه می زنند و مردم را می کشند.”
اکنون ما مردمی داریم که آینده بهتری برای فردا نمی بینند.»
میکل همچنین از مردم شهر می خواهد که به خوبی به آینه نگاه کنند. بحث بر سر مرکز سلامتی فیرهون شورای قبیله ای ساسکاتون و پناهگاه سیل ساترلند برای میکل به پایان رسیده است. EGADZ دارای 18 خانه برای جوانان و خانواده هایی است که سعی در تغییر زندگی خود در مناطقی از شهر دارند.
“جامعه ما در حال حاضر مانند، بله، ما واقعا عاشق کاری هستیم که شما انجام می دهید. فقط این کار را اینجا انجام نده.» او گفت.
«این بچه ها احمق نیستند. این جوان ها احمق نیستند. هیچ کس به آنها نیاز ندارد. هیچ کس واقعاً نمی خواهد آنها را در آغوش بگیرد یا سعی کند به آنها کمک کند. درست مثل این است که “اوه، آره، آره، تو داری کار بزرگی انجام می دهی.” فقط این کار را در محله من انجام نده.»